Frankrijk uit en dan Spanje.

Wij werden zaterdag door Robin, Marieke en Lieke naar Mâcon gebracht. Hier op het stationsplein werd er innig en emotioneel afscheid genomen. Dan eerst maar de kaartjes kopen en dan uitzoeken vanaf waar de trein gaat vertrekken. U wilt naar Toulouse, die trein is vol, plain zoals ze hier zeggen Doe dan die maar van een uur later. Neen vandaag alles vol. Oh. Dat dat kan. Oké dan graag de eerst volgende mogelijkheid naar Toulouse en vandaar naar Irun Spanje. Net als al eerder gememoreerd, gaat de beambte aan de slag om ons te helpen. Hij zoekt en combineert en komt met een oplossing. Eerste mogelijkheid morgen om 7:57, trein naar Lyon, daar overstappen voor Toulouse. Is 1 probleem, is wel eerste klas. Doen zeiden wij en zo geschiede. U kunt dan de volgende dag pas door naar Irun, wel tweede klas en via Bordeau. Oké dat maar. En dan sta je een uur later in Mâcon met kaartjes maar wel voor morgen. We hadden de hotels voor Toulouse en Pamplona geboekt. Eerst die maar even mailen. Pamplona konden we direct omzetten en van uit Toulouse kregen we later bericht dat het akkoord was alleen het werd iets duurder. Allemaal goed en nu Robin bellen, nee die gaat morgen op weg naar huis. Overnachting geregeld op val afstand van het station. Onze spullen naar het hotel gebracht, we waren te vroeg, maar onze backpack werden netjes opgeborgen en wij konden de stad in. Mâcon heeft een leuk centrum en een aardige boulevard aan de Saône. Als lunch een heerlijke chaturie van worst en kaas genomen. In de namiddag de boulevard bezocht en toen na het diner in het hotel een afzakkertje genomen. Ja reizen is zwaar werk.
De volgende morgen op tijd naar het station. De treinen in Frankrijk zien er veel beter uit dan bij ons. Wij zaten dus eerste klas, dat betekende in ons geval dat wij tegenover elkaar zaten in een zetel. Voor de bagage was veel ruimte, maar ja zoveel hebben wij niet. Luxe. In Lyon overstappen en wederom van zulke fantastische plaatsen. Neemt niet weg na vier en een half uur zitten, heb je evengoed een blikken kont. Dus in Toulouse blij dat we een stukje mochten wandelen. Dat was ongeveer 200 meter en daar was ons overnachtingsplek. Ook al was het nog te vroeg, geen problemen met de kamer. Het centrum van Toulouse lijkt op centrum Haarlem. Aan de ene kant afgesloten door het station en aan de andere kant door water, de Garonne. Het is een stad met veel geschiedenis en musea. Die wij jammer genoeg niet konden bezichtigen vanwege tijdsgebrek. Wel tijd gehad voor een leuke wandeling door de stad en een terrasje. Maar dat zal niemand verbazen.
De volgende dag eerst naar het station geweest om te kijken of er nog iets te regelen was voor het laatste stukje reis naar Pamplona. Dat kon uiteindelijk niet meer in Frankrijk geregeld worden. Ook tweede klas reizen is een luxe in Frankrijk. Alleen als er dan vertragingen zijn hoe zit het dan.
Wij hadden een half uur vertraging voor wij Bordeaux bereikte. Maar de trein richting het zuiden had even gewacht. De meeste vertragingen op dit moment zijn een gevolg van de terreurdreiging die er is. Lege tassen op een perron veroorzaken direct een leeg station en geen binnenkomende treinen meer. Dit heeft dan direct gevolgen voor het trein verkeer. Na alle openbaar vervoer uiteindelijk met de taxi naar ons hotel in Pamplona. Zijn we er bijna merkt Loes op, als we straks over een bruggetje moeten en diagonaal door een poortje, komen we bij het hotel waar wij, Anneke en Loes, jullie in 2013 ontmoet hebben. Zo gezegd en zo geschiede, het was het zelfde hotel, alleen de naam was veranderd in de afgelopen jaren. Zelfs het paspoort van Theo werd nog herkend. Wat is de wereld soms klein. S'avonds nog even de stad in, voor beide één en al herkenning. Niet te laat gemaakt want morgen gaan we er weer voor. Na het ontbijt in de Kapel op weg. Gisterenavond de route al gevonden, dus op weg daar naar toe. Het is wel even schakelen, in Frankrijk staan de aanwijzingen op palen, bomen en dergelijke, in ieder geval op oog hoogte. Hier moet je overal kijken, op de grond op lage muurtjes en ook op palen, bomen en verkeersborden. Daar moeten wij even aan wennen. Na twee keer gecorrigeerd te zijn door de plaatselijke bevolking vonden zij het wel genoeg en liepen wij prompt door terwijl wij rechtsaf moesten. Na een correctie onzerzijds ook maar op mede pelgrims gaan letten, want die hebben wij nu al meer gezien dan de vorige zes wandel weken. Wij gaan vandaag op weg naar Puente De La Reina een tocht van 24 kilometers. Het is warm en zal vandaag de 35 graden overschrijden, wat naar onze normen heet is. Wat wel fijn is, is dat de Spanjaarden op de raarste plekken, gewoon een bar openen waar je wat kan eten en drinken. Of andersom net wat je wil. Tijdens het wandelen vliegen de Ola's en Buen Camino je om de oren. Na een paar venijnige klimmetjes ons Hotel Jakue bereikt. Na een versnapering de rituelen gedaan en even gerust. Bij de aperitief contact met een Amerikaanse, Carry. Uiteindelijk hebben we met zijn drieën van een heerlijk buffet zitten eten. De volgende dag op weg naar Estella, vanwege de warmte, vele tentjes onderweg bezocht, al was het alleen maar voor de schaduw. Wederom veel contact met Amerikanen, Duitsers, Spanjaarden, Italianen enzovoort. Dat maakt zo een tocht nog leuker. Prachtig hotel, maar toen wij iets zochten om te eten zijn wij waarschijnlijk de verkeerde kant opgelopen. We konden niets leuks vinden. Bij ons hotel de vocht voorraad aangevuld. Komt er daar een bekende pelgrim koffie drinken, die direct vertelde dat zij heerlijk gegeten had op het plein. Welk plein, hier de straat uit en dan twee keer links. Zo gezegd zo gedaan. Mooi plein met een kerk. Plekje uitgezocht en gegeten in de schaduw. Dat was maar goed ook, tijdens ons diner begon het plotseling te hozen. De obers moesten met bezems de luifels ontwateren zo veel kwam er in korte tijd op ons neer. Toen het droog was, in ons hotel nog een koffie gedaan en toen vroeg naar bed. We hebben nu twee dagen een groot gedeelte in de middag gelopen, maar dan is het wel heel erg warm. Morgenochtend gaan we er eerder uit en om half acht willen we opweg. Dat lukt ook nog en het scheelt echt. De eerste uren blijft de temperatuur, mede door de lichte bewolking onder de 25 graden. Wat voor wandelen hier zeer aangenaam is. Vandaag naar Los Arcos. Mooie route, met bankjes al is het soms maar een paar stenen met een plank. Theo ging zitten, aardbeving denk ik, want zaakje begon te schuiven, backpack doet de rest en hij lag met zijn benen omhoog. Er liepen Duits sprekende en op dat moment lachende pelgrims achter ons. Loes kon alleen maar lachen dus de mannelijke helft van het paar stak zijn hand uit om te helpen. Wat na enkele pogingen lukte, wat meer kwam van het lachen dan dat er geen kracht was. Gelukkig kwam iedereen pas op het idee om een foto te maken toen Theo al stond.
Ook langs de muur gekomen waar de wijn gewoon vrijelijk uitstroomt. Maar wijs geworden van eerdere ervaringen op dit moment in de ochtend nog geen alcohol genomen. Tijdens de lunch met vele andere pelgrims, kennis gemaakt met een Amerikaan die nog nooit een Nederlander had gesproken en het een grote eer vond. Tevens was er een Zweed, Bjorne, die wel heel nadrukkelijk aanwezig was. Wat opvalt is dat er zoveel mensen lopen met een hele kleine rugzak zij laten de bagage vervoeren van de ene naar de andere plek. In Los Arcos heerlijk spaghetti gegeten. En toen bleek dat onze slaapplaats 1,9 kilometer uit het centrum lag. Alleen te bereiken via de snelweg. Toch maar gaan lopen en goed aangekomen. Met kamer, eten enzo niets mis, maar toch meer geschikt als chauffeurs hotel, wat volgend mij 90 % van de gasten was. Er werd wel vertelt dat we morgen terug naar het dorp zouden worden gebracht.
De volgende morgen vroeg op, naar de ontbijt ruimte, donker, ongezellig. Nemen wel wat in het dorp. Afrekenen, is een andere man, maar maakt niet uit hij gaat het even regelen. Komt er een dame voorrijden met een rode fiat 500, dat komt bekend voor. Zij brengt ons keurig weg. In het dorp direct een ontbijtje genomen en daarna op pad. Eerst even het dorp uit, omhoog natuurlijk zoals elke ochtend. Toch concluderen wij dat er iets niet goed gaat. Elke dag ervaren wij dat de laatste kilometers naar onze slaapplaats wij moeten klimmen, hoe kan dit dan elke ochtend ook zo zijn. Indien het echt allemaal omhoog gaat, hadden wij nu al in de hemel moeten zijn. De weg was zeer goed begaanbaar en bij onze eerste stop lekker boodschappen kunnen doen. Het was jammer dat als je stempel wilde je entree moest betalen voor de kerk. En daar beginnen wij dus niet aan. Onderweg, uitrustend van een van de vele klimpartijen, komt er een vader en dochter bij ons op de bank zitten. De dochter zit er aardig door. En het was haar idee om de Camino te lopen, als cadeau voor het halen van haar universitaire opleiding. Ze kwamen uit Brazilië en hadden er 50 dagen vanaf Jean Pierre de Port voor uitgetrokken. In Viana een stempel gehaald bij drie aardige dames in de kerk. Daar ook de eerste Nederlanders ontmoet en direct weer afscheid van genomen. Zij gaan vandaag nog naar Logrono en dan naar Najera. Wij komen bij die laatste pas over twee dagen aan. Na de lunch nog 50 meter gelopen naar onze slaapplaats.
Morgen door Logrono naar Navarrete.

Groetjes Loes en Theo