Op weg naar Burgos, deel 2 van 2

De eerste zes kilometer op weg naar Santa Domingo de la Calza, was het nog droog. Toen begon het te regenen en onweren, maar waar te schuilen met om je heen alleen gedorste graanvelden. Hotel was keurig, maar was niet gezellig wat bar en restaurant betrof. Eerst maar lunchen, hè een vlees plankje met verschillende hammen. Dat gaat er altijd in. Nog even de kerk bezocht, maar er was iets cultureels, dus verder dan een stempel kwamen wij niet. Het dorp liep niet over van bedrijvigheid, zodat wij na de verplichte rituelen. In een snackbar/cafe wat gingen drinken. Hildine weer gezien en de tweede Nederlandse ontmoet. En Limburgse die op de fiets vanaf Pamplona op weg was naar Santiago. Zij zat daar met een hele groep te eten. Toen zij gingen betalen fluisterde een Amerikaanse ons toe om geen hamburger te nemen. Na gezocht te hebben naar een andere eetgelegenheid kwamen wij weer terug bij het zaakje van vanmiddag. Eten?, natuurlijk en we werden een andere zaal in geloosd. Hier heerlijk gegeten. Ook kwamen we in gesprek met Fransen, die wij al enkele dagen zagen. Zij waren vertrokken van Lyon op 8 juli, haar verjaardag en waren van plan de hele tour te doen. Petje af, zeker voor het gedeelte in Frankrijk. Bij het afrekenen, kregen wij te horen dat er ook vanaf zes uur een ontbijt geserveerd werd. Dat was mooi, want het hotel begon pas om acht uur met dit onderdeel. De volgende dag, nadat wij de receptionist hadden gevonden en met hem afgerekend hadden, een ontbijt gescoord op het bekende adres, de eigenaar stond er weer, wanneer zouden zulke mensen slapen vraag je je dan af. Er was slecht weer voorspeld, maar gelukkig heeft weer online het vaak mis. Het is wel iets koeler, wat wij aangenaam wandel weer vinden. Heerlijk in een achteraf tentje langs de weg koffie gedronken. Daar ook drie generaties ontmoet. Opa loopt met zijn zoon en kleindochter. De trost spatte er van af. De zoon vertaalde alles wat opa vertelde, het belangrijkste vond opa, dat de kleine meid geen blaren had. Opa had zelf de meeste last vertelde de zoon even tussen door. Moet een fantastische ervaring zijn. Aangekomen in Bellorado, blijkt dit een hele leuke plaats te zijn. Met de nodige winkeltjes en wij zien zelfs een markt, van vier kraampjes. In ons hotel een receptioniste die vier talen sprak en hoorde dat wij Nederlanders waren, dat klonk namelijk anders dan Duits. Na de rituelen even het dorp in om de noodzakelijke aanvullingen te doen, zoals, bananen, water, shampoo en twee spellen kaarten. Is alles dicht tot vijf uur. Dan eerst maar een frisje halen. Terwijl wij op het terras zitten krijgt weer online toch gelijk en haasten wij ons naar ons hotel. Hier in gesprek geraakt met de receptioniste / barjuffrouw, zij heet Sara. Ze was in Nederland geweest bij kennissen en had Amsterdam bezocht en de Zaanse schans, waar zij de molens wel leuk, maar de stroopwafels nog beter vond. (Waar heb ik dit meer gehoord) Op mijn vraag of er ook nog een streek bier was, moest zij ontkennend antwoorden, maar ze hadden wel een paar typische likeurtjes. Ja en wat doe je dan op zo een regenachtige middag. Na het diner nog lekker een afzakkentje genomen en heerlijk geslapen.
De volgende dag was het weer droog en zonnig, het zou een korte tocht worden naar Villa Francka del Montes de Oca. De naam bleek uiteindelijk langer dan de plaats groot was. Eerst kwamen wij door het geboorte dorp van Sara, in dit dorp is een kapel, die uit de rotsen is gehakt. Wij zien de kapel al van verre, als ware de voorkant, tegen de rotsen geplakt. Toen wij afweken van de route om de kapel te bezoeken, werden wij tegengehouden door een dorpsbewoner, kerk was gesloten, vanmiddag om vijf uur is de mis. Oh. Dan maar koffie bij de naast gelegen bar. Nee was ook gesloten. Oh. Volgende dorp, op 1 kilometer, jaja die afstanden hier dat wisten wij wel. In het volgende dorp uitgebreid koffie gedronken en zitten praten met diverse mede pelegrino's.
Door onze bestemming van vandaag loopt een soort route nationaal weg. Druk en met veel vracht verkeer. Terwijl wij zaten te lunchen zie je de vrachtwagens op je af komen en net voor het pand van richting veranderen. Het hotel ligt op een heuvel, een hele stijle heuvel, maar is verder fantastisch. Het avond eten genuttigd in het hotel. Na het drie gangen menu, met een fles wijn, moesten wij 24 euro afrekenen. Graag dan nog een kopje koffie, nee dat kon daar niet, maar nog wel in de bar. Oké. Worden wij door de bediening, via een hele korte weg naar de bar gebracht. Zitten wij in de bar aan de koffie komt Sara binnen en op ons af. Ze had het gisteren zo gezellig gevonden en wilde ons nog iets van de streek meegeven. Wij kregen van haar een home made soort chorizzo worst. Dan ben je wel even van slag, dat iemand je achterna komt met zo iets eigens. Sara moest verder, maar we hebben toch op een andere manier afscheid genomen als gisteren. Wij hebben haar adres en die stroopwafels gaan verzonden worden.
De volgende morgen tijdens het ontbijt, zitten praten met twee Australische echtparen. Zij hadden eerst een stuk gewandeld, deden nu een stuk op de fiets en het laatste gedeelte zouden zij weer gaan wandelen. Één van de vrouwen vond het fietsen maar niets, zij kreeg er pijn in haar kont van. Wij vertrokken bijna gelijktijdig uit het hotel. Zij naar Burgos, wij naar Atapuerca. Het was koud en we liepen een heel eind door het bos. Na ongeveer 45 minuten worden wij ingehaald door de fietsende echtparen. Vlak erna gaat de weg stijl omhoog en horen en zien wij de ene vrouw uiting geven aan haar gevoelens, terwijl zij de fiets naar boven probeert te duwen. Wij kwamen te vroeg bij onze locatie aan dus even verder eerst maar een bocadilla gegeten. De accommodatie is zeer sfeer vol, maar wij hebben gezamenlijk gebruik van badkamer en toilet. Een gedeelte van de middag besteed aan het regelen van slaapplaatsen tot Santiago. Dan ook de terugreis geboekt, al met al een nuttige middag.
Wij zouden op de locatie eten, om een uur of acht. Maar zien de kok alleen maar bellend buiten lopen. Maar het kwam allemaal prima voor elkaar. Onder de eters ook drie Duitsers die de camino liepen en probeerde om en nabij de dertig kilometer per dag te lopen. Wij hebben hun aanwezigheid in Atapuerco nog vereeuwigd.
Het ontbijt was niet zo best, of te wel zo als Loes het zei,: "met dit broodje kan ik een paard dood gooien." Je kan niet alles hebben. Het eerste stuk op weg naar Burgos is een zeer lastig klimmetje met veel losse stenen. Daarna leek het wel een maandlandschap, wat gevolg werd door en soort van woestijn. We hebben het gewoon gedaan en des te meer genoten van ons kopje koffie met eclare, al was deze niet zo als ze in Frankrijk hebben. Aan de rand van Burgos, was de bewegwijzering, pijlen, wat verwarrend en tegenstrijdig. Een meisje uit Denemarken kwam ons tegemoet, omdat zij het niet meer wist. Wij hebben haar op sleeptouw genomen en met behulp van Maps.me en de route beschrijving van de Camino, hebben wij Burgos bereikt. Na haar nog even op weg geholpen te hebben naar het treinstation, hebben we afscheid genomen. Tijdens de lunch, twee van de vier fietsende Australiërs weer ontmoet. Het was koud vandaag, dus hebben we de H&M van Burgos geplunderd en een heerlijke lange maar vooral warme douche genomen.

Groetjes Theo en Loes