Op weg naar Burgos, deel 1 van 2

Terwijl ik zit te typen denk ik alweer zo lang verhaal misschien maar even in delen publiceren.

In Viana / Biana hadden we een mooi hotel en na de rituelen. Hebben we slaapplaatsen voor de komende dagen geregeld. Dat doen we met zijn tweeen. Theo kijkt naar de afstanden en Loes kijkt of er een hotel of zo iets is. Dan maken we een lijstje van plaatsen die op de juiste afstanden van elkaar liggen en iets van een hotel of zo hebben en dan gaan we boeken. Theo kijkt welke mogelijkheden er zijn en Loes neemt dan de accommodatie onder de loep. Na een uurtje hadden we tot Burgos alles geregeld. Wij vonden toen dat wij een vochtige versnapering hadden verdiend. Zittend op een terras vlak bij de kerk, vroegen wij ons af hoe het met treinreizen in Spanje is gesteld. Even naar het internet en boekt Loes zo maar even tussen door kaartjes voor de treinreis van Burgos naar Leon. Goed bezig. We hadden een eet tentje gezien waar ze tapas en pincho's op het menu hadden. Tijdens de maaltijd komen de Braziliaanse vader en dochter, naast ons in de zon zitten. Kurt en Agnieta. Blijkt zij van stroopwafels te houden en is er één familie bij hun in de buurt die deze lekkernij maakt. Heel gezellig over van alles en nog wat zitten praten. We hebben het met zijn vieren te laat gemaakt, maar gezelligheid kent geen tijd. De Brazilianen zouden vanwege de warmte om een uur of zes gaan lopen. Wij proberen om zeven uur te ontbijten. Dat lukte redelijk en om half acht op weg richting Logrono. Het was heerlijk wandelweer en we zagen Logrono al van ver liggen, komen we bij de brug die ons direct naar het centrum zal leiden, zit daar een post van de Camino. Even naar binnen een stempel halen. Ontzettend aardige en bereidwillige mensen die ons direct wezen op de gevaarlijke oversteek aan het eind van de brug en of we ook geen kaart nodig hadden om de stad door te komen. In de stad op zoek naar een kopje koffie. Het is kwart voor tien en er zijn nog maar weinig mensen op straat. Iets gevonden wat open was, maar men wilde zo een Zwerver in korte broek niet helpen. Dan niet. Even verder op werden we wel geholpen en het was nog lekkere koffie ook. Loes melde enigszins ernaast dat we er al negen kilometer op hadden zitten. Ja zo gaat dat soms. Logrono uit is nog een hele wandeling, maar gaat grotendeels door een park wat doorloopt tot buiten de stad. We kwamen weer vertrouwde en nieuwe pelgrims tegen van een ( dachten wij ) Spaanse mevrouw die van verre al vrolijk Ola toeriep tot een man die aangaf dat wij de juiste weg insloegen toen wij twijfelde. Ook de Brazilianen weer ontmoet, zij waren toch vroeg gestart. Bij een meer net buiten de stad heerlijk pincho's zitten eten. Loes kreeg contact met een wat oudere Spaanse heer die haar van alles probeerde te vertellen, maar dan wel in rap Spaans. Na verloop van tijd greep zijn vrouw in. Want anders was hij nu nog bezig geweest. Op tijd in Naverette aangekomen, waar we de "Spaanse" mevrouw weer tegen kwamen, zij was Mexicaans van oorsprong en woonde al meer dan veertig jaar in de VS. Sprak dus prima Spaans en Engels. Bij het hotel melde men ons dat wij een kamer voor drie personen hadden geboekt, dus wie is de derde. Wij wisten het niet en vonden het ook niet erg dus kwam allemaal goed. Avond eten bestond weer uit pincho's, deze waren zelfs nog lekkerder dan de avond er voor. Ze werden vers gemaakt en dan kwamen dan via het terras bij de bar. Alleen de geur al. Mmmh. Weer kort of lang allerlei mensen gesproken, van een Portugees, Paulo, die vertelde dat Loes, fonetisch, licht betekende in het Portugees tot twee Zwitsers die teleurgesteld waren in de Pyreneeën, hij had zijn wandelstokken meegenomen maar niet nodig gehad. Tevens waren er ook nog twee vrouwen uit down under. Maar die spraken meer over hun voeten dan over andere zaken.
Je hebt ook minder mooie stukken en dat hadden we de volgende dag richting Najera. Het was minder warm, weinig zon en het regende af en toe een beetje. De route loopt veelal door industrie gebieden. Het was een korte route en voor de lunch hadden wij Najera al bereikt.
Tijdens het avonad eten, pizza, de eerste Nederlandse vrouw gesproken. Hildine, woonde al jaren in de VS en had tijden haar bezoek aan haar zuster in Nederland het plan opgevat om de Camino te gaan doen. Haar zoon was even overgevlogen, had geholpen met het kopen van de uitrusting, was tot Pamplona meegelopen en toen weer naar huis. Op weg naar onze slaapplaats, nog even contact gehad met de Brazilianen. De dochter had zo een last van blaren, dat zij een dag extra in Najera bleven. De kans dat we ze nog meer tegenkomen wordt hierdoor klein. Maar ook afscheidnemen hoort erbij.

Loes en Theo